Ημέρα Μνήμης και Τιμής. Εκδήλωση για την Θυσία των Προσκόπων του Αϊδινίου.

Κυριακή 17 Μαΐου 2015. Ημέρα Μνήμης και Τιμής.
Εκδήλωση για την Θυσία των Προσκόπων του Αϊδινίου.

Ήταν 17/6/1919 και μετά από τρεις μέρες σκληρών μαχών με τους άτακτους τσέτες Τούρκους, ο Συνταγματάρχης Σχοινάς (καταδικάστηκε στο Στρατοδικείο για λιποταξία ενώπιον του εχθρού και ανικανότητα) δίνει εντολή να αποχωρήσει ο Ελληνικός Στρατός και να εγκαταλείψει τους 8.000 Έλληνες του Αϊδινίου στη μοίρα τους.

Αυτές τις τρεις μέρες ο Νίκος Αυγερίδης, Τοπικός Έφορος των Ελλήνων Προσκόπων, μαζί με δεκάδες ανήλικα παιδιά και τους αρχηγούς τους που φορούν γαλάζια μαντήλια, εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους και τα σπίτια τους και προσπαθούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους που υποφέρουν, Έλληνες και Τούρκους. Γλιτώνουν από φλεγόμενα σπίτια δεκάδες Τουρκάλες και μωρά, φροντίζουν αδιάκριτα τραυματίες και ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι είναι η μόνη οργανωμένη ομάδα που συντρέχει τον πληθυσμό.

Στις 18/6/1919, ακριβώς 96 χρόνια πριν, οι Τούρκοι βγάζουν από το υπόγειο του διοικητηρίου τον Νίκο Αυγερίδη που με νερό και ψωμί είχε μεταλάβει τους 31 Προσκόπους του και τους οδηγούν στις όχθες του ποταμού Εύδονα.

Ο Αντνάν Μεντερές του ζητά να απαρνηθεί τον Εθνισμό του, απαντά «Ζήτω η Ελλάς» και του βγάζει με ξίφος το ένα μάτι. Η απαίτηση επαναλαμβάνεται - η απάντηση επίσης, τότε γδέρνεται ζωντανός και το σώμα του πετιέται στον ποταμό Εύδονα. Μαζί του και τα 31 παιδιά που έδωσαν την ίδια απάντηση.

Ο Νίκος Αυγερίδης δεν πήρε ντουφέκι να σκοτώσει, δεν βίασε, δεν βασάνισε, φόρεσε το γαλάζιο μαντήλι του και έκανε αυτό που είχε υποσχεθεί. «Να βοηθά κάθε άνθρωπο, σε κάθε περίσταση».

Η οικογένειά του μπορεί να εκτελέστηκε σε μια ελληνική εκκλησία, στην αρμένικη ή στις σπηλιές του Τσακίρογλου που έγινε η τελική σφαγή. Δεν πήγε να τους σώσει, δεν κοίταξε καν να σώσει τον εαυτό του ούτε προσέφυγε σε ξένη πρεσβεία.

Έσωσε πολλούς περισσότερους, Έλληνες και Τούρκους άμαχους, με όπλο τον ανθρωπισμό και την πίστη για προσφορά στο συνάνθρωπο κόντρα σε κάθε έννοια εθνικισμού, ακόμα και στο ανίκητο αίσθημα της αυτοσυντήρησης.

Είναι μία από τις μεγάλες στιγμές, μέσω της οποίας τα παιδιά μας μαθαίνουν ‘’καλά’’ την Ελληνική Ιστορία και ταυτόχρονα να χαλιναγωγούν τα συναισθήματά τους, καθώς  καταλαβαίνουν, πως οι πρόσκοποι είμαστε μια «Παγκόσμια Αδελφότητα Πατριωτών». Μαθαίνουμε την ιστορία μας και πιστεύουμε πως μπορούμε να επιβάλλουμε, με «τον τρόπο μας» την Παγκόσμια Ειρήνη. Είμαστε πεπεισμένοι, πως μπορούμε όλοι μαζί να ζήσουμε αρμονικά, σεβόμενοι τόσο τα δικά  μας σύνορα όσο και των γειτονικών λαών, σεβόμενοι τις παραδόσεις και τις θρησκείες όλων!!! Λαοί, που δεν θυμούνται την Ιστορία τους, είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό !!!